Στα Βυζαντινά χρόνια, οι Ακρίτες δεν περιορίζονταν σε άμυνα. Οι τακτικές που περιγράφονται εδώ, εφαρμόζονταν, όμως, και από τους επιδρομείς στις χώρες της Αυτοκρατορίας. Ενα παιχνίδι εξαπάτησης, ανίχνευσης και κατασκοπείας προηγούνταν και συχνά υποκαθιστούσε την μάχη ...
Οταν εισβάλλεις στην χώρα του [εχθρού για επιδρομή] και αν υπάρχουν στενά περάσματα [“κλεισούρες”] εκεί από όπου μπήκες, να μην επιστρέψεις από τον ίδιο δρόμο. Γιατί, γνωρίζοντας [ο εχθρός] την δυσκολία των περασμάτων, θα τα έχει πιασμένα και θα σε καταστρέψει όταν επιστρέφεις.
Οταν εισβάλλεις στην χώρα του [εχθρού για επιδρομή] και αν υπάρχουν στενά περάσματα [“κλεισούρες”] εκεί από όπου μπήκες, να μην επιστρέψεις από τον ίδιο δρόμο. Γιατί, γνωρίζοντας [ο εχθρός] την δυσκολία των περασμάτων, θα τα έχει πιασμένα και θα σε καταστρέψει όταν επιστρέφεις.
Αυτό [το λάθος] έκανε ο Τριβούνιος ο Σέρβος στον Κατεπάνω του Δυρραχίου Μιχαήλ, τον γιο του Λογοθέτη, στην Διόκλεια, και έχασε τον στρατό του, πάνω από σαράντα χιλιάδες /.../
Να έχεις κατασκόπους και ανιχνευτές [“τοποδέτες”] που θα επιθεωρούν τους δρόμους. Και οταν εισβάλλεις και λεηλατήσεις [“κουρσεύσεις”] να αποχωρήσεις από άλλο δρόμο και μη σε νοιάζει τίποτε.
Αν όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος [εκτός από αυτόν που εισέβαλλες] τότε να επιτεθείς ξαφνικά και χωρίς να σε έχουν καταλάβει και αφού λεηλατήσεις να φύγεις το γρηγορότερο από όπου μπήκες.
Αλλιώς, όταν εισβάλλεις για να λεηλατήσεις, άσε στρατό να κρατήσει τα περάσματα και τις βουνοκορφές, και οι άντρες που τον διοικούν να είναι γενναίοι και έμπειροι. Τότε θα επιστρέψεις με την βοήθεια του Θεού χωρίς έγνοιες, χαρούμενος και ευχαριστημένος.
Κεκαυμένος, Στρατηγικόν, 29
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου