Η Άλωση τη Κωνσταντινούπολης και η Ένωση των Εκκλησιών -μια αφήγηση

“...Και ο ίδιος ο βασιλιάς των Ελλήνων με την σωματοφυλακή του δεν ήταν μακριά, και πολεμούσε. Και ο Καρδινάλιος Ισίδωρος ο επίσκοπος της Ρωσίας” ... “ήταν εκεί και ζόριζε τους Έλληνες να πολεμήσουν.

Είχε έρθει” [στην Κωνσταντινούπολη] “για να κάνει Σύνοδο και να συμφιλιώσει τους Έλληνες με τον αρχιερέα των Ρωμαίων. Αυτό το είχε κάνει λίγο νωρίτερα, και από τότε οι Έλληνες είχαν καταλήξει σε συμβιβασμό με τους Ρωμαίους.” [ με άλλα λόγια είχε ανακηρυχθεί η Ένωσις των Εκκλησιών]

“Ο δε βασιλιάς” [ο Σουλτάνος Μωάμεθ] “με την γνώμη πως ήρθε η ώρα να επιτεθεί με την ανατολή, -ήταν ημέρα του Άρη- χτύπησε τα τύμπανα και έπαιξαν και οι σαλπιγκτές και οι γκαϊτατζήδες και χτύπησε ξημερώματα, και οι βάρβαροι έδωσαν μάχη [σε όλο το μήκος των τειχών] της Πόλης και πολεμούσαν και χτυπούσαν δυνατά.

Στο τείχος του λιμανιού οι Έλληνες αμύνονταν ισχυρότατα και απώθησαν τους Τούρκους και κόβανε τα κεφάλια όσων ανέβαιναν με τις πολιορκητικές σκάλες, και ισχυροποιούσαν και τα τείχη.

Τότε και ο ίδιος ο Σουλτάνος” [με το απόσπασμά του] “επιτέθηκε, και οι Γενίτσαροι πίεζαν τους ιππότες του Ιουστινιάνη, και ο ίδιος ο [Ιουστινιάνης] “Λόγγος χτυπήθηκε από ντουφεκιά στο χέρι, και μερικοί άλλοι ιππότες χτυπήθηκαν, και εγκατέλειψαν τις θέσεις όπου είχαν ταχθεί, και την ίδια ώρα έπεσαν πάνω τους οι επιτιθέμενοι και ανέτρεψαν τους ιππότες του Ιουστινιάνη και καταδιώκοντας στενά, τους σκότωναν. Ο Λόγγος έφευγε, και τον ακολουθούσαν οι ιππότες του κυνηγημένοι από τους Γενίτσαρους.

Μόλις κατάλαβε ο βασιλιάς των Ελλήνων πως υποχωρούσαν και εγκατέλειπαν τη θέση τους έτρεξε αμέσως εκεί και ρώτησε τον Λόγγο που πάει. Κι αυτός του είπε πως φαίνεται πως ο Θεός καθοδηγεί τους Τούρκους, κι ο βασιλιάς στράφηκε στον Καντακουζηνό και τους λίγους άλλους που ήταν γυρω του είπε: “Εμπρός άντρες, πάνω σε τούτους τους βαρβάρους!”

Και αυτός ο Καντακουζηνός, ένας άξιος άντρας, σκοτώθηκε. Νικήθηκε και αυτός και καταδιώκοντας χτύπησαν και τον βασιλιά Κωνσταντίνο στον ώμο και πέθανε.

Οι δε υπόλοιποι Έλληνες, βλέποντας τους Γενίτσαρους να τρέχουν πάνω στο Μεγάλο Τείχος και να τους ρίχνουν από εκεί βέλη και πέτρες,” [η μάχη δίνονταν ανάμεσα στο Μεσαίο και το Μεγάλο Τείχος ενώ οι Τούρκοι είχαν ήδη ανέβει στο Μεγάλο Τείχος και έριχναν στους Έλληνες από πίσω] “και την ίδια ώρα να φεύγει και το απόσπασμα του Λόγγου, καταδιωκόμενο από τους Γενίτσαρους, τράπηκαν σε φυγή, και ο καθένας τους έκανε πια ότι νόμιζε καλύτερο για να σωθεί.

Και μόλις έφτασαν στην Πύλη που την λένε “του Ρωμανού” έπεσαν ο ένας πάνω στον άλλον εκεί μπροστά και έτσι, όπως βιάζονταν να επιστρέψουν” [μέσα στην Πόλη] “περνώντας από εκεί σωρεύθηκαν σε μια ζωντανή μάζα μπρος στην Πύλη, ώστε να μην μπορει πια να περάσει κανένας. Έτσι έγινε μ' αυτούς” [χαρακτηριστική η έλλειψη ηγεσίας εδώ] “σκοτώθηκαν χωρίς λόγο, από την βιασύνη τους, σπρωγμένοι ο ένας από τον άλλον, και οι πύλες έκλεισαν από τα κορμιά των Ελλήνων.

Αλλά οι Γενίτσαροι, ήταν ήδη πάνω στο τείχος -άλλωστε το μεγαλύτερο μέρος του είχε πέσει από το κανόνι- και χύθηκαν μέσα στην Πόλη και την λεηλατούσαν, παίρνοντας ο καθένας τον δρόμο που ήθελε.”

Λαόνικος Χαλκοκονδύλης

Μεταφορά στην Νεοελληνική: Δημήτρης Σκουρτέλης

Σχόλιο:
Ο Χαλκοκονδύλης λέει καθαρά αυτό που οι Αρχαιολάτρες επικριτές του Βυζαντίου, οι Παπικοί και οι Ορθόδοξοι αρνούνται πεισματικά, ο καθένας για τους δικούς του λόγους “τιμής”: Η Ένωση των Εκκλησιών είχε ήδη πραγματοποιηθεί.

Η κατηγορία πως το Βυζάντιο χάθηκε γιατί δεν θέλησε να ενωθεί με τον Πάπα λόγω στενοκεφαλιάς είναι, συνεπώς, εντελώς ψευδής και συκοφαντική.
Η Ένωση είχε περάσει και στη λαϊκή μούσα, και ειδικά στα περισσότερα δημοτικά τραγούδια της Άλωσης, όπου δίνεται "λόγος στην Φραγκιά" και η Άγια Τράπεζα της Αγιά Σοφιάς μεταφέρεται επίσης στην Φραγκιά, κλπ. 

Περισσότεραγια τον Ισίδωρο, την Ένωση των Εκκλησιώνκαι την Άλωση, εδώ: