 |
| Κεφαλή "ραβδίου" 'η "απελατικίου" το πολεμικό ρόπαλο των Βυζαντινών. |
....ένας από δαύτους, πρώτος σε τόλμη και γενναιότητα, που τον έλεγαν Κωνσταντίνο, αλλά Χάρο τον φώναζαν, πήγε μπροστά από τους άλλους και γρήγορα κατέβαινε προς τον Φωκά, που πήγαινε τελευταίος από τους δικούς του, έτοιμος να αντιμετωπίσει όποιον έρχονταν πίσω τους. Τον είδε ο Χάρος από μακριά και τον γνώρισε, και του αμόλησε βρισιές άσεμνες και απρεπείς. Μπάσταρδο και δειλό τον έλεγε, και του ζήταγε να περιμένει λιγάκι, για να πάρει βραβείο για την αποστασία του.
Ο Φωκάς, ακούγοντας τις βρισιές και δίνοντας βάρος σε όσα έλεγε ο άλλος, τράβηξε το χαλινάρι και πήγε προς εκείνον.
“Άνθρωπε,” είπε “θα έπρεπε να σκέφτεσαι πόσο αστάθμητη είναι η τύχη των ανθρώπων, και να μην επωφελείσαι από την ατυχία ενός ανθρώπου, αλλά να τον λυπάσαι. Και καλύτερα θα ήταν να με ελεείς, εμένα τώρα που δυστυχώ, εμένα, που είχα πατέρα Κουροπαλάτη, Καίσαρα παππού, Βασιλιά θείο, και εγώ ο ίδιος έγινα Δούκας και κατατάσσομαι στους ανώτερους. Και τώρα, υποφέρω από τα χειρότερα κακά και την χειρότερη φτώχεια.
Αυτά που είπες, ηλίθιε, είναι για να τα ακούνε παιδάκια, γιατί μόνο αυτά μπορείς να ξεγελάσεις. Εμένα, με αυτά σου τα λόγια, δεν με ακούμπησες.”
Και κτυπώντας το άλογό του και πλησιάζοντας με τόλμη, έβγαλε από την θήκη του ο Φωκάς το ρόπαλο του και σμίγοντας, του ρίχνει μια στο κράνος και τον σκότωσε μεμιάς, αφού η περικεφαλαία δεν άντεξε την δύναμη του χτυπήματος. Και γυρίζοντας το χαλινάρι, πήρε ξανά το δρόμο του.
Σκυλίτζης, “Σύνοψις ιστοριών”
Μεταφορά στη Νεοελληνική, Δημήτρης Σκουρτέλης
Για την αποστασία του Βάρδα Φωκά, εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου