ΙΛΙΑΔΑ, Π 102 κ. έ.

Κι ο Αίαντας που τον ζόριζαν τα χτυπήματα, δεν άντεχε άλλο.

τον γονάτιζε η θέληση του Δία και οι λυσσασμένοι Τρώες που του ΄ριχναν.

Γύρω απ’ τους κροτάφους του το λαμπερό του κράνος

αντιβούιζε απ’  τα χτυπήματα, γιατί τον χτυπάγανε ασταμάτητα

πάνω στα καλοφτιαγμένα αφάλια. Κι ο αριστερός του ώμος μούδιασε

να σηκώνει συνέχεια την λαμπρή ασπίδα του.

Μα όσο και να του ρίχνανε οι γύρω του, αυτός κράταγε.

Τον έπνιγε το βαρύ λαχάνιασμα, και απ το κορμί του

ποτάμι έτρεχε ο ιδρώτας, κι ανάσα δεν μπόραγε να πάρει.

Το ‘να κακό πάνω στ΄ άλλο ερχόντανε…