ΟΙ ΜΑΝΤΕΙΕΣ ΦΕΡΝΟΥΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΦΩΚΑ

Ο Νικηφόρος Φωκάς
Μεταγενέστερη τοιχογραφία στο Άγιον Όρος

(Από τον Παπαρρηγόπουλο)
(Αποσπάσματα)

...οι δε μοναχοί και πολλοί των ιερωμένων, και των πολιτευομένων δε ουκ ολίγοι, δυσηρεστημένοι όντες, οι μεν πρώτοι δια την απαγόρευσιν των αφιερωμάτων, οι δε λοιποί δια τας ευλόγους του βασιλέως οικονομίας, υπέσκαπτον αδιακόπως την αρχήν αυτού, διαδίδοντες ψευδείς φήμας, και μαντείας ανυποστάτους, και υποσχέσεις παραλόγους. Ο Νικηφόρος ήτο άνθρωπος συνετός και γενναίος. Αλλ’ όσον έξοχος και αν ήτο, δεν διέφυγεν, ως φαίνεται, την επίδρασιν της κατ΄εκείνους τους χρόνους τοσούτον επικρατησάσης δεισιδαιμονίας.

---------------

...διεφημίσθη προ διετίας προφητεία τις είτε αστρολόγου, είτε μοναχού, ότι ο Νικηφόρος έμελλε να καταλύσει τον βίον παρά την βασίλειον εστίαν  υπό οικείων φονευόμενος. Εκείνος δε, φοβηθείς τον χρησμόν τουτον, κατεσκεύασε πέριξ των ανακτόρων από της παραλίας του Κερατίου κόλπου μέχρι της παρά την Προποντίδα παραλίας τείχος υψηλόν και οχυρόν, ασφαλίσας ούτω, ως ενόμισε, την βασίλειον εστίαν. ταύτα λέγει ο σύγχρονος Λέων ο Διάκονος. Οι δε μεταγενέστεροι προσθετουσιν ότι, κατασκευαζομένου του τείχους τούτου, ηκούσθη από της θαλάσσης εν μία των νυκτών φωνή βοώσα

“ω βασιλεύ υψούς τα τείχη, καν μέχρι πόλου φθάσης, ένδον το κακόν, ευάλωτος η πόλις”

και ότι επί πολύ αναζητηθείς ο τούτο ειπών, δεν ανευρέθη.

--------------

...Λέγουσιν ότι έτερος πάλιν εφέρετο χρησμός, ως μέλλοντος του βασιλέως να αποθάνει άμα τη αλώσει της πόλεως της Αντιοχείας, και ότι ο βασιλεύς πιστεύων εις αυτόν, αντί να χαρή δια την της πόλεως ταύτης άλωσιν απ’ εναντίας ελυπήθη σφόδρα δι αυτήν, και αντί να ανταμείψη τους διαπράξαντας το έργον, ήτοι τον στρατοπεδάρχην Πέτρον και τον ταξίαρχον Μιχαήλ Βούρτζην, απ΄εναντίας ετιμώρησεν αυτούς. Ταύτα είναι αναμφισβητήτως ψευδή, διότι παντάπασιν αλλοίως εκτίθενται υπό του Λέοντος του Διακόνου…
--------------

...αλλ’ ενώ επανήρχετο [Ο Νικηφόρος Φωκάς] εκ της τελετής..., μοναχός τις επέδωκεν εις αυτόν επιστόλιον και εγένετο αμέσως άφαντος. το δ’ επιστόλιον τούτο, του οποίου το περιεχόμενον ενθυμίζει μέχρι τίνος την υπό του Κράτωνος διακοινωθείσαν εις τον Κριτίαν προφητείαν, διελάμβανε τα εξής:

“Εμοί τω σκώληκι παρά της Προνοίας απεκαλύφθη, βασιλεύ, μεταστήναι σε των τήδε τω μετά των παρελθόντα Σεπτέμβριον τρίτω μηνί.”

Η νέα αυτή προφητεία ετάραζε πάλιν τον βασιλέα. Αφού, εις μάτην, ανεζήτησε τον μοναχόν, απέβη κατηφής και σκυθρωπός, ουδέ ηθέλησεν έκτοτε να αναπαυθή επί κλίνης, Αλλ’ εκοιμάτο κατά γης υποστρωννύων μεν δέρμα παρδάλεως [προφανώς από ασιατικό γατόπαρδο] και κοκκοβαφή πίλον [κετσέ, τσόχα] καλυπτόμενος δε δια μανδύου όστις ανήκεν εις τον μοναχόν Μιχαήλ, θείον αυτού, προς ον έσωζε πλείστην ευλάβειαν... Σχόλιο... Φυσικά αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με το Δελφικό Απολλώνιο πνεύμα, έτσι;... Οι Χριστιανοί τα κατάργησαν όλα αυτά, έτσι;

Απέμεινε μόνο ο μεσαιωνικός σκοταδισμός, έτσι;

Δείτε τις συνθήκες της δολοφονίας του Νικηφόρου Φωκά,
εδώ:
Η Αυτοκράτειρα Θεοφανώ, µια γυναίκα – αράχνη.
και εδώ:

Ακούφιον: Το όπλο που σκότωσε τον Νικηφόρο Φωκά

και γενικώτερα:

Προφητείες και μαγείες στο Βυζάντιο.